De Gedragscode Hypothecaire Financieringen (GHF) is een norm die sinds de jaren ’90 wordt gehanteerd door hypotheekverstrekkers. De gedragscode bevat minimumeisen voor de voorwaarden, de voorlichting en de informatievoorziening door de hypotheekverstrekker aan de hypotheekaanvrager. De GHF is aangepast in 2007 en 2011.
Dankzij de gedragscode kunnen consumenten bij het afsluiten van een hypotheek rekenen op vergelijkbare informatie en worden zij beschermd tegen overkreditering. De gedragscode bevat definities van belangrijke begrippen en verschaft informatie over de berekening van financiële producten.
Hieronder treft u een overzicht aan van veel gestelde vragen over de GHF.
In 2007 werd de gedragscode aangescherpt om de consument beter te kunnen beschermen tegen misstanden. Voor deze periode werden regelmatig hoge hypotheken verstrekt waarbij het inkomen van de aanvrager tekort kon schieten. Door middel van een nieuw artikel wordt deze vorm van overkreditering beter aan banden gelegd: de zogenaamde ‘woonquote’ was het percentage van inkomsten dat woningbezitters maximaal aan hun hypotheekrente kwijt mochten zijn. Deze aanpassing was echter niet bindend.
In 2011 werd de woonquote bindend gemaakt. Het vooruitzicht op betere verdiensten zal dus niet meer leiden tot een verhoogde woonquote. De woonquote wordt nu jaarlijks vastgelegd door het Nibud. Ook werd de maximale hypotheek t.o.v. van de marktwaarde van de woning vastgelegd, en werd het maximale bedrag voor een aflossingsvrije hypotheek vastgelegd.